эстэ́тка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. эстэ́тка эстэ́ткі
Р. эстэ́ткі эстэ́так
Д. эстэ́тцы эстэ́ткам
В. эстэ́тку эстэ́так
Т. эстэ́ткай
эстэ́ткаю		 эстэ́ткамі
М. эстэ́тцы эстэ́тках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

эстэ́тка ж., разг. эсте́тка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

эстэ́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да эстэт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эстэ́т, -а, М -тэ́це, мн. -ы, -аў, м.

1. Прыхільнік эстэтызму (у 1 знач.).

2. Паклоннік усяго прыгожага.

|| ж. эстэ́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. эстэ́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

эсте́тка разг. эстэ́тка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)