эстэ́т, -а, М -тэ́це, мн. -ы, -аў, м.

1. Прыхільнік эстэтызму (у 1 знач.).

2. Паклоннік усяго прыгожага.

|| ж. эстэ́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. эстэ́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

эстэ́т

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. эстэ́т эстэ́ты
Р. эстэ́та эстэ́таў
Д. эстэ́ту эстэ́там
В. эстэ́та эстэ́таў
Т. эстэ́там эстэ́тамі
М. эстэ́це эстэ́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

эстэ́т м. эсте́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

эстэ́т, ‑а, М ‑тэце, м.

1. Прыхільнік адарванага ад жыцця «чыстага мастацтва», эстэтызму (у 1 знач.).

2. Паклоннік, прыхільнік усяго прыгожага, вытанчанага. І хоць Назарчук і не быў чыстым эстэтам, усё ж сузіранне гэтага хараства лагодзіла яго душу. Сабаленка.

[Ад грэч. aisthētēs — які ўспрымае, адчувае.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эсте́т эстэ́т, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

эстэ́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да эстэт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эстэ́тык, ‑а, м.

1. Тое, што і эстэт.

2. Тэарэтык мастацтва, спецыяліст па эстэтыцы (у 1 знач.). Сучасныя буржуазныя эстэтыкі і рэвізіяністы, ведучы наступленне на асноўныя прынцыпы марксісцка-ленінскай эстэтыкі, сцвярджаюць, што прынцып партыйнасці чужы творчасці. «Маладосць».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)