Эпро́н

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Эпро́н
Р. Эпро́на
Д. Эпро́ну
В. Эпро́н
Т. Эпро́нам
М. Эпро́не

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Эпро́н м. (экспеды́цыя падво́дных рабо́т асо́бага прызначэ́ння) Эпро́н (экспеди́ция подво́дных рабо́т осо́бого назначе́ния)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Эпро́н (экспеди́ция подво́дных рабо́т осо́бого назначе́ния) ист. Эпро́н, -на м. (экспеды́цыя падво́дных рабо́т асо́бага прызначэ́ння).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Эпро́н, ‑а, м. (з вялікай літары).

Скарочаная назва спецыяльнай арганізацыі, якая ажыццяўляла падводныя работы (падыманне патанулых суднаў і аварыйна-выратавальныя работы) у СССР з 1923 да 1941 г.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эпро́новец эпро́навец, -наўца м.; см. Эпро́н.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)