э́нец

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. э́нец э́нцы
Р. э́нца э́нцаў
Д. э́нцу э́нцам
В. э́нца э́нцаў
Т. э́нцам э́нцамі
М. э́нцу э́нцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

э́нец,

гл. энцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

э́нцы, ‑аў; адз. энец, энца, м.; энка, ‑і, ДМ энцы; мн. энкі, энак; ж.

Малаколькасная народнасць у Таймырскай аўтаномнай акрузе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)