эміса́р, -а, мн. -ы, -аў, м. (кніжн.).

Асоба, якую неафіцыйна пасылаюць з сакрэтным палітычным даручэннем у іншую краіну.

|| прым. эміса́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

эміса́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. эміса́р эміса́ры
Р. эміса́ра эміса́раў
Д. эміса́ру эміса́рам
В. эміса́ра эміса́раў
Т. эміса́рам эміса́рамі
М. эміса́ру эміса́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

эміса́р м. эмисса́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

эміса́р, ‑а, м.

Уст. Асоба, якая пасылаецца неафіцыйна ў другую краіну з сакрэтным палітычным даручэннем.

[Ад лац. emissarius — пасланец.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эмисса́р дипл., полит. эміса́р, -ра м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)