шэ́ўчык
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
шэ́ўчык |
шэ́ўчыкі |
| Р. |
шэ́ўчыка |
шэ́ўчыкаў |
| Д. |
шэ́ўчыку |
шэ́ўчыкам |
| В. |
шэ́ўчыка |
шэ́ўчыкаў |
| Т. |
шэ́ўчыкам |
шэ́ўчыкамі |
| М. |
шэ́ўчыку |
шэ́ўчыках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
фурма́н, ‑а́, м.
Чалавек, які кіруе конямі ў запрэжанай фурманцы; вазак. Дзядзька Макар, вядомы партызанскі фурман, ведаў, што нельга вельмі падганяць каня. Сабаленка. На добрым кані нас падвозіў штатны фурман калгаса дзядзька Мірон, па прозвішчу Шэўчык. Кавалёў.
[Ням. Fuhrmann.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)