шыі́т

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. шыі́т шыі́ты
Р. шыі́та шыі́таў
Д. шыі́ту шыі́там
В. шыі́та шыі́таў
Т. шыі́там шыі́тамі
М. шыі́це шыі́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шыі́т м., рел. шии́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шыі́т, ‑а, М шыіце, м.

Мусульманін — паслядоўнік шыізму.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шии́т рел. шыі́т, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шыі́тка, ‑і, ДМ ‑таты; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да шыіт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)