шы́ш
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
шы́ш |
шышы́ |
| Р. |
шыша́ |
шышо́ў |
| Д. |
шышу́ |
шыша́м |
| В. |
шы́ш |
шышы́ |
| Т. |
шышо́м |
шыша́мі |
| М. |
шышы́ |
шыша́х |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
шыш, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).
1. Тое, што і кукіш.
Паказаць ш. каму-н.
2. перан. Пра што-н. надта малое, нязначнае.
Вам з усяго гэтага ш. застанецца.
◊
Ні шыша (разм., груб., неадабр.) — нічога.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
шыш, ‑а, м.
Разм.
1. Тое, што і кукіш. Заробіш чын, здабудзеш крыж, А смерць пакажа табе шыш. Колас.
2. перан. Нічога; поўная адсутнасць чаго‑н. — Бо як стануць панскую зямлю дзяліць, — кажуць яны [вяскоўцы], — дык нам шыш застанецца. Машара.
•••
Ні шыша — нічога. — То ў які бок цягнуць [антэну]? — Так бы і спытаўся адразу! А то бярэцца яшчэ, ні шыша не разумеючы! Карпюк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)