шчу́р

‘птушка’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. шчу́р шчуры́
Р. шчура́ шчуро́ў
Д. шчуру́ шчура́м
В. шчура́ шчуро́ў
Т. шчуро́м шчура́мі
М. шчуры́ шчура́х

Крыніцы: krapivabr2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шчу́р

‘продак’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. шчу́р шчу́ры
Р. шчу́ра шчу́раў
Д. шчу́ру шчу́рам
В. шчу́ра шчу́раў
Т. шчу́рам шчу́рамі
М. шчу́ру шчу́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шчу́р

‘пацук; птушка’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. шчу́р шчуры́
Р. шчура́ шчуро́ў
Д. шчуру́ шчура́м
В. шчура́ шчуро́ў
Т. шчуро́м шчура́мі
М. шчуры́ шчура́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шчур I, род. шчура́ м. (птица) щур

шчур II м., этн. щур

шчур III м., обл. кры́са ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шчур ​1, ‑а́, м.

Невялікая птушка сямейства ўюрковых.

шчур ​2, ‑а, м.

У славянскай міфалогіі — далёкі продак, роданачальнік. Жылі там шчуры і прашчуры нашы.

шчур ​3, ‑а́, м.

Абл. Пацук. Стукнуў хтось — ён [Сымон] раптам скок! Прытуліўся ў кут, у цёмны, Дух стаіўшы, ні мур-мур! Скуль жа стук той патаёмны? Ці прабег дзе проста шчур? Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

щур​II этн. шчур, род. шчу́ра м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

щур​I м., зоол. шчур, род. шчура́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)