шчо́тачнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
шчо́тачнік |
шчо́тачнікі |
| Р. |
шчо́тачніка |
шчо́тачнікаў |
| Д. |
шчо́тачніку |
шчо́тачнікам |
| В. |
шчо́тачніка |
шчо́тачнікаў |
| Т. |
шчо́тачнікам |
шчо́тачнікамі |
| М. |
шчо́тачніку |
шчо́тачніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
шчо́тачнік, ‑а, м.
Рабочы, які займаецца вырабам шчотак (у 1, 3 знач.). Не, Аляксандр Іванавіч працаваў — займаў пасаду старшыні арцелі шчотачнікаў. Пестрак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)