шчапа́нне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
шчапа́нне |
шчапа́нні |
| Р. |
шчапа́ння |
шчапа́нняў |
| Д. |
шчапа́нню |
шчапа́нням |
| В. |
шчапа́нне |
шчапа́нні |
| Т. |
шчапа́ннем |
шчапа́ннямі |
| М. |
шчапа́нні |
шчапа́ннях |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
шчапа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак., што.
Адколваць тонкімі слаямі (дрэва).
Ш. лучыну.
|| наз. шчапа́нне, -я, н.
|| прым. шчапа́льны, -ая, -ае (спец.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)