шуру́м-буру́м

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. шуру́м-буру́м
Р. шуру́м-буру́му
Д. шуру́м-буру́му
В. шуру́м-буру́м
Т. шуру́м-буру́мам
М. шуру́м-буру́ме

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

шуру́м-буру́м, род. шуру́му-буру́му м. (беспорядок) шуру́м-буру́м; ерала́ш

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шуру́м-буру́м м., прост.

1. собир. хлам’ё, -м’я́ ср.;

2. (беспорядок) шуру́м-буру́м, -му м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шуру́м-буру́м, ‑у, м.

Беспарадак, сумятня. Стаяў шурум-бурум у хаце.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Сумбу́р ’бязладдзе’ (ТСБМ). З рус. сумбу́р ’тс’, якое не мае задавальняючай этымалогіі. Гукапераймальнае (?), параўн. шурум‑бурум, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)