шумо́ўка, -і, ДМ -ўцы, мн. -і, -мо́вак, ж.

Вялікая лыжка з частымі дзіркамі для здымання шуму², накіпу, для даставання мяса з супу і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Шумо́ўка

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Шумо́ўка
Р. Шумо́ўкі
Д. Шумо́ўцы
В. Шумо́ўку
Т. Шумо́ўкай
Шумо́ўкаю
М. Шумо́ўцы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шумо́ўка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. шумо́ўка шумо́ўкі
Р. шумо́ўкі шумо́вак
Д. шумо́ўцы шумо́ўкам
В. шумо́ўку шумо́ўкі
Т. шумо́ўкай
шумо́ўкаю		 шумо́ўкамі
М. шумо́ўцы шумо́ўках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шумо́ўка ж. шумо́вка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шумо́ўка, ‑і, ДМ ‑моўцы; Р мн. ‑мовак; ж.

Вялікая лыжка з частымі дзіркамі, якая служыць для здымання шуму, накіпу з паверхні булёну, даставання мяса з супу і пад.

[Ад ням. Schaum — пена.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шумо́вка кул. шумо́ўка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)