штыко́ўка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. штыко́ўка
Р. штыко́ўкі
Д. штыко́ўцы
В. штыко́ўку
Т. штыко́ўкай
штыко́ўкаю
М. штыко́ўцы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

штыко́ўка ж., с.-х. штыко́вка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

штыко́ўка, ‑і, ДМ ‑ўцы, ж.

Спец. Дзеянне паводле знач. дзеясл. штыкаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

штыкава́ць, -ку́ю, -ку́еш, -ку́е; -ку́й; -кава́ны; незак., што.

Перакопваць на глыбіню, якая захопліваецца рыдлёўкай.

Ш. глебу.

|| наз. штыкава́нне, -я, н. і штыко́ўка, -і, ДМ -ўцы, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

штыко́вка ж., с.-х. штыкава́нне, -ння ср., штыко́ўка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)