шлі́х

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. шлі́х
Р. шлі́ху
Д. шлі́ху
В. шлі́х
Т. шлі́хам
М. шлі́ху

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шліх, род. шлі́ху м., горн. шлих

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шліх, ‑у, м.

Спец. Асадак з зерняў цяжкіх мінералаў, які атрымліваецца пры прамыўцы вадою рыхлых ці здробненых горных народ і руд. // Пясок, які змяшчае ў сабе золата ці плаціну, прамыты і прасеяны для выдалення прымешак.

[Ням. Schlich.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шлих горн. шліх, род. шлі́ху м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)