шляхе́чы

прыметнік, прыналежны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. шляхе́чы шляхе́чая шляхе́чае шляхе́чыя
Р. шляхе́чага шляхе́чай
шляхе́чае		 шляхе́чага шляхе́чых
Д. шляхе́чаму шляхе́чай шляхе́чаму шляхе́чым
В. шляхе́чы (неадуш.)
шляхе́чага (адуш.)		 шляхе́чую шляхе́чае шляхе́чыя (неадуш.)
шляхе́чых (адуш.)
Т. шляхе́чым шляхе́чай
шляхе́чаю		 шляхе́чым шляхе́чымі
М. шляхе́чым шляхе́чай шляхе́чым шляхе́чых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

шляхе́чы ист., см. шляхе́цкі

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шляхе́чы, ‑ая, ‑ае.

Які належыць шляхце; у якім жыве шляхта. [Вінцэнты] першы павёў вёску на панскую зямлю і шляхечыя хутары. Чорны. [Чалавек:] — Няхлюда, табе толькі анучы на шляхечых засценках збіраць! — і вырваў з рук у Цітка лейцы. Лобан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шля́хта, -ы, ДМ -хце, ж. і шляхе́цтва, -а, н.

У 13 — пачатку 20 ст. ў Беларусі, Польшчы і Літве: дробнапамеснае дваранства.

|| прым. шляхе́цкі, -ая, -ае і шляхе́чы, -ая, -ае.

Шляхецкае саслоўе.

Шляхечыя засценкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)