шлю́п

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. шлю́п шлю́пы
Р. шлю́па шлю́паў
Д. шлю́пу шлю́пам
В. шлю́п шлю́пы
Т. шлю́пам шлю́памі
М. шлю́пе шлю́пах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шлюп м., мор. шлюп

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шлюп мор. шлюп, род. шлю́па м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шлюп, ‑а, м.

1. Трохмачтавы карабель у парусным флоце 18–19 стст., аснашчаны прамымі парусамі. На двух шлюпах «Усход» і «Мірны» Ф. Ф. Белінсгаузен і М. П. Лазараў накіраваліся на поўдзень. «Беларусь».

2. Марское аднамачтавае судна з двума парусамі (галоўным чынам спартыўнае).

3. Ціхаходны вартавы карабель для аховы транспартных караванаў у некаторых сучасных замежных флотах.

[Гал. sloep.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)