шва́бра, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

Мятла з мачалы, вяровак і пад., уробленых у калодку.

|| прым. шва́бравы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шва́бра

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. шва́бра шва́бры
Р. шва́бры шва́браў
Д. шва́бры шва́брам
В. шва́бру шва́бры
Т. шва́брай
шва́браю		 шва́брамі
М. шва́бры шва́брах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шва́бра ж. шва́бра

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шва́бра ж. шва́бра, -ры ж.; шчо́тка (ве́нік) для падло́гі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шва́бра, ‑ы, ж.

Род мятлы з мачалы, вяровак і пад., уробленых у драўляную калодку (выкарыстоўваецца для мыцця падлогі). [Матросы] завіхаліся са шлангамі, з вёдрамі вады і швабрамі, чысцілі, мылі, надрайвалі палубу і сцены надпалубных будынін. Лынькоў.

[Ням. Schwabber.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)