шаўро́вы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. шаўро́вы шаўро́вая шаўро́вае шаўро́выя
Р. шаўро́вага шаўро́вай
шаўро́вае		 шаўро́вага шаўро́вых
Д. шаўро́ваму шаўро́вай шаўро́ваму шаўро́вым
В. шаўро́вы (неадуш.)
шаўро́вага (адуш.)		 шаўро́вую шаўро́вае шаўро́выя (неадуш.)
шаўро́вых (адуш.)
Т. шаўро́вым шаўро́вай
шаўро́ваю		 шаўро́вым шаўро́вымі
М. шаўро́вым шаўро́вай шаўро́вым шаўро́вых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

шаўро́вы шевро́вый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шаўро́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да шаўро, які з’яўляецца шаўро. Шаўровыя шкуры. // Зроблены з шаўро. У шаўровых чаравіках, У адзенні шлюбным Пад руку вядзе нявесту малады. Панчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шаўро́, нескл., н.

Гатунак мяккай хромавай казінай скуры для абутку.

|| прым. шаўро́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шевро́вый шаўро́вы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ґе́мзовы ’шаўровы’ (Сл. паўн.-зах.). Запазычанне з польск. giemzowy ’тс’ (да giemza ’шаўро’ < ням. Gemse; параўн. Слаўскі, 1, 277).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)