шаро́ш

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. шаро́ш
Р. шарашу́
Д. шарашу́
В. шаро́ш
Т. шарашо́м
М. шарашы́

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шаро́ш², -рашу́, м. (спец.).

Лес, які сплаўляецца па рацэ бярвеннем, не звязаным у плыт.

|| прым. шарашо́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шаро́ш¹, -рашу́, м.

Дробны, крохкі лёд у выглядзе кашападобнай масы, які ідзе перад ледаставам і ў час вясновага крыгаходу.

Ідзе ш. па рацэ.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шаро́ш I, -рашу́ м. (мелкий лёд) шуга́ ж.; са́ло ср.

шаро́ш II, -рашу́ м. (сплавной лес) моль м. и ж., ро́сплывь ж., ро́спуск

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шаро́ш ​1, ‑рашу, м.

Дробны крохкі лёд у выглядзе кашападобнай масы, які ідзе перад ледаставам або ў час вясновага крыгаходу. Бялява-шэрыя аблачынкі на рацэ, на якія .. [лётчык] звярнуў увагу з самалёта, аказаліся першымі маленькімі плывучымі астраўкамі шарашу. Хадкевіч. Светла-попельны колер хмар пад нагамі нагадвае то густы шарош на вадзе, то нядаўна астрыжаную аўчыну. Брыль.

шаро́ш ​2, ‑рашу, м.

Спец. Лес, які сплаўляецца па рацэ бярвеннямі, не звязанымі ў плыт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шарашо́вы гл. шарош².

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шуга́ ж. шаро́ш, -рашу́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

са́ло​II ср. (на воде) шаро́ш, род. шарашу́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ро́сплывь ж., спец. ро́ссып, -пу м., шаро́ш, род. шарашу́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Сцякле́ц ’шарош’ (ЛА, 2). Магчыма, да папярэдняга слова (’тонкі лёд’, параўн. сцён, гл.), збліжанае са сцякло ’шкло’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)