шантрапа́, -ы́, ж., таксама зб. (разм., лаянк.).
Пусты, нікчэмны чалавек.
Не вадзіся з усякай шантрапой.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
шантрапа́
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
| Н. |
шантрапа́ |
| Р. |
шантрапы́ |
| Д. |
шантрапе́ |
| В. |
шантрапу́ |
| Т. |
шантрапо́й
шантрапо́ю |
| М. |
шантрапе́ |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
шантрапа́ собир., м. и ж., бран. шантрапа́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
шантрапа́ бран. шантрапа́, -пы́ м. и ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
шантрапа́, ‑ы, ж.
Разм. лаянк. Пусты, нікчэмны чалавек. Па пероне нейкі тып ходзіць.. Раз прайшоў — на рэйкі плюнуў, другі прайшоў — праз плот у сквер плюнуў. Песню нейкую насвіствае. «Шантрапа!» — думае пра яго Федзя. Нядзведскі. / у знач. зб. Толькі час ішоў! І неўпрыкметку Мне [унуку] і Сорамна і прыкра стала Выхваляцца подзвігамі дзеда, Завадзілам быць у шантрапы. Гілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)