шалахту́н
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
шалахту́н |
шалахтуны́ |
| Р. |
шалахтуна́ |
шалахтуно́ў |
| Д. |
шалахтуну́ |
шалахтуна́м |
| В. |
шалахтуна́ |
шалахтуно́ў |
| Т. |
шалахтуно́м |
шалахтуна́мі |
| М. |
шалахтуне́ |
шалахтуна́х |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
шалахту́н, ‑а, м.
Абл. Балбатлівы чалавек; пустазвон. Благі той сват, што, дзе трэба, спрытна пагаварыць не ўмее, але бяда, калі і залішне шалахтун. Калюга.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)