чыншаві́цкі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. чыншаві́цкі чыншаві́цкая чыншаві́цкае чыншаві́цкія
Р. чыншаві́цкага чыншаві́цкай
чыншаві́цкае		 чыншаві́цкага чыншаві́цкіх
Д. чыншаві́цкаму чыншаві́цкай чыншаві́цкаму чыншаві́цкім
В. чыншаві́цкі
чыншаві́цкага		 чыншаві́цкую чыншаві́цкае чыншаві́цкія
Т. чыншаві́цкім чыншаві́цкай
чыншаві́цкаю		 чыншаві́цкім чыншаві́цкімі
М. чыншаві́цкім чыншаві́цкай чыншаві́цкім чыншаві́цкіх

Крыніцы: tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

чыншаві́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м. (гіст.).

1. У феадальнай Еўропе: селянін, які карыстаўся зямлёй часова або бестэрмінова, за што плаціў чынш.

2. У Беларусі і Літве ў 15—19 стст.: селянін, асноўнай формай павіннасці якога быў грашовы аброк, чынш.

|| прым. чыншаві́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)