чу́кчы, -аў адз. чу́кча, -ы, м.

Народ, які складае асноўнае насельніцтва Чукоцкай і Каракскай аўтаномных акруг, што ўваходзяць у склад Расійскай Федэрацыі.

|| ж. чукча́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

чу́кчы, -чаў чу́кчи

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чу́кчы, ‑аў; адз. чукча, ‑ы, м. і ж.; чукчанка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. чукчанкі, ‑нак; ж.

Народ, які складае асноўнае насельніцтва Чукоцкай аўтаномнай акругі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чу́кча

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. чу́кча чу́кчы
Р. чу́кчы чу́кчаў
Д. чу́кчы чу́кчам
В. чу́кчу чу́кчаў
Т. чу́кчай
чу́кчаю		 чу́кчамі
М. чу́кчы чу́кчах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

чу́кча

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. чу́кча чу́кчы
Р. чу́кчы чу́кчаў
Д. чу́кчу чу́кчам
В. чу́кчу чу́кчаў
Т. чу́кчам чу́кчамі
М. чу́кчу чу́кчах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

чу́кча,

гл. чукчы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чукча́нка,

гл. чукчы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)