чужа́чка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. чужа́чка чужа́чкі
Р. чужа́чкі чужа́чак
Д. чужа́чцы чужа́чкам
В. чужа́чку чужа́чак
Т. чужа́чкай
чужа́чкаю		 чужа́чкамі
М. чужа́чцы чужа́чках

Крыніцы: piskunou2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

чужа́чка разг.

1. чужы́нка, -кі ж.;

2. чужані́ца, -цы ж.; см. чужа́к.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чужа́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м. (разм.).

1. Чужы, прышлы чалавек, чужынец.

2. Чалавек, які па духу, поглядах і пад. чужы ў якім-н. асяроддзі.

Ён ч. сярод іх.

3. Не родны чалавек, не сваяк.

|| ж. чужа́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак (да 1 знач.).

|| прым. чужа́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

чужані́ца м. и ж.

1. (нездешний, пришлый) чужа́к м., прише́лец м.;

2. (чуждый кому-л. по духу) чужа́к м., чужа́чка ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)