чувя́кі, -аў, адз. -вя́к, -вяка́, м.

Мяккі абутак без абцасаў (пераважна ў народаў Каўказа).

|| прым. чувя́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

чувя́кі, -каў, ед. чувя́к, -ка́ м. чувя́ки

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чувя́кі, ‑аў; адз. чувяк, ‑а, м.

Мяккія туфлі на нізкай падэшве без абцасаў, пераважна ў народаў Крыма, Каўказа. Побач з туфлямі — нечыя старыя чувякі з прэлых шнуркоў ці вяровачак, падшытыя скурай-сырцом. Кулакоўскі.

[Цюрк.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чувя́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. чувя́к чувя́кі
Р. чувяка́ чувя́каў
Д. чувяку́ чувя́кам
В. чувя́к чувя́кі
Т. чувяко́м чувя́камі
М. чувяку́ чувя́ках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)