часці́на
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
часці́на |
часці́ны |
| Р. |
часці́ны |
часці́н |
| Д. |
часці́не |
часці́нам |
| В. |
часці́ну |
часці́ны |
| Т. |
часці́най
часці́наю |
часці́намі |
| М. |
часці́не |
часці́нах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
часці́на, -ы, мн. -ы, -цін, ж. (разм.).
Тое, што і частка (у 1—3 знач.); вялікая, значная частка чаго-н.
○
Часціны мовы — лексіка-граматычныя разрады слоў, якія характарызуюцца агульнымі лексічнымі і граматычнымі адзнакамі, агульнасцю асноўных сінтаксічных функцый у сказе.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
часці́на ж., разг. часть;
○ ч. мо́вы — часть ре́чи
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
часці́на, ‑ы, ж.
Разм. Тое, што і частка (у 1, 2 і 3 знач.); вялікая, значная частка чаго‑н. Ёсць важныя дзве часціны, з якіх складаецца жыццё і яго глыбокі сэнс і хараство — чалавек і прырода. Колас. [Самоцька:] — У цябе [Андрэя] унь брат.. гаруе, а ты і яго часцінаю заўладаў. Чорны.
•••
Часціны мовы — лексіка-граматычныя разрады слоў, якія характарызуюцца агульнымі лексічнымі і граматычнымі адзнакамі, агульнасцю асноўных сінтаксічных функцый у сказе.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
лічэ́бнік, -а, мн. -і, -аў, м.
У граматыцы: часціна мовы, якая абазначае колькасць або парадак прадметаў пры іх лічэнні.
Колькасныя лічэбнікі.
Зборныя лічэбнікі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
прыме́тнік, -а, мн. -і, -аў, м.
У граматыцы: часціна мовы, якая абазначае якасць, уласцівасць або прыналежнасць і змяняецца па склонах, ліках і родах.
|| прым. прыме́тнікавы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
прысло́ўе¹, -я, мн. -і, -яў, н.
У граматыцы: нязменная часціна мовы, якая абазначае прымету дзеяння, стану або якасці, напр.: цёпла, гучна, там, заўсёды.
|| прым. прысло́ўны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
прыме́тнік, ‑а, м.
Часціна мовы, якая абазначае якасць, уласцівасць або прыналежнасць прадмета і змяняецца па родах, склонах і ліках.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
лічэ́бнік, ‑а, м.
Часціна мовы, якая абазначае колькасць або парадак прадметаў пры іх лічэнні. Колькасныя лічэбнікі. Зборныя лічэбнікі. Састаўны лічэбнік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
выклі́чнік, ‑а, м.
Нязменная часціна мовы, якая служыць для выказвання пачуццяў і валявых пабуджэнняў, напрыклад: ах, ох, ура, гэй і інш. Выклічнік «ой».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)