ча́рчына
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ча́рчына |
ча́рчыны |
| Р. |
ча́рчыны |
ча́рчын |
| Д. |
ча́рчыне |
ча́рчынам |
| В. |
ча́рчыну |
ча́рчыны |
| Т. |
ча́рчынай
ча́рчынаю |
ча́рчынамі |
| М. |
ча́рчыне |
ча́рчынах |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ча́рчына, ‑ы, ж.
Разм. Тое, што і чарка (у 1 знач.). [Чычын:] Хоць і не вялікі я прыхільна гэтай пасудзіны, але з табой, за цябе я гатоў якую чарчыну, другую прапусціць. Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)