Чаранкі́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Чаранкі́
Р. Чаранко́ў
Д. Чаранка́м
В. Чаранкі́
Т. Чаранка́мі
М. Чаранка́х

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

чарано́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. чарано́к чаранкі́
Р. чаранка́ чаранко́ў
Д. чаранку́ чаранка́м
В. чарано́к чаранкі́
Т. чаранко́м чаранка́мі
М. чаранку́ чаранка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сека́тар, -а, мн. -ы, -аў, м.

Вялікія садовыя нажніцы, якімі абразаюць галінкі дрэў і кустоў, наразаюць чаранкі.

|| прым. сека́тарны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рэве́нь, -ю, м.

Травяністая расліна сямейства грэчкавых з тоўстымі каранямі і вялікім лісцем, маладыя чаранкі якой ужываюцца ў ежу.

|| прым. рэве́невы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

расчаранкава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; зак., што.

Спец. Раздзяліць на чаранкі для прышчэпкі або пасадкі. Расчаранкаваць куст парэчак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кільчава́ць

‘рыхтаваць чаранкі і саджанцы, каб палегчыць утварэнне іх каранёў’

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. кільчу́ю кільчу́ем
2-я ас. кільчу́еш кільчу́еце
3-я ас. кільчу́е кільчу́юць
Прошлы час
м. кільчава́ў кільчава́лі
ж. кільчава́ла
н. кільчава́ла
Загадны лад
2-я ас. кільчу́й кільчу́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час кільчу́ючы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

рэве́нь, ‑ю, м.

Род травяністай шматгадовай расліны сямейства грэчкавых з тоўстымі каранямі і вялікім лісцем, маладыя чаранкі якога ўжываюцца ў ежу. // Лякарства, прыгатаванае з каранёў некаторых відаў гэтай расліны.

[Цюрк.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чарано́к, ‑нка, м.

1. Частка сцябла, кораня або ліста, якая аддзяляецца ад расліны для вегетатыўнага размнажэння і ў спрыяльных умовах развіваецца ў самастойную расліну. Аднекуль.. [Якіму Гарбузу] нехта прыслаў чаранкі вінаграду, і цяпер у садзе ў зацішным куточку ён рос і нават даспяваў. Сабаленка.

2. Вузкая частка ліста, што злучае яго са сцяблом.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)