ча́йка

‘лодка’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ча́йка ча́йкі
Р. ча́йкі ча́ек
Д. ча́йцы ча́йкам
В. ча́йку ча́йкі
Т. ча́йкай
ча́йкаю		 ча́йкамі
М. ча́йцы ча́йках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ча́йка

‘птушка’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ча́йка ча́йкі
Р. ча́йкі ча́ек
Д. ча́йцы ча́йкам
В. ча́йку ча́ек
Т. ча́йкай
ча́йкаю		 ча́йкамі
М. ча́йцы ча́йках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

руча́й, -я́, мн. -і́, -ёў, м.

Невялікі натуральны вадзяны паток, які цячэ струменем.

Горны р.

Бягуць вясеннія ручаі.

Ручаі слёз (перан.).

|| памянш. ручаёк, -чайка́, мн. -чайкі́, -чайко́ў, м.; прым. ручайко́вы, -ая, -ае.

|| прым. ручаёвы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ча́йкавыя, ‑ых.

Сямейства вадаплаўных птушак, да якога адносяцца чайкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Крач ’крачка, птушка, падобная да чайкі’ (Ян.). Гл. крачка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Мэвы ’чайкі’ (ваўк., Сл. ПЗБ). З польск. mewa ’чайка’, якое з ням. Möwe ’тс’ < с.-в.-ням. mäwen ’крычаць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

сі́тнікавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да сітніку. У лазовых ды сітнікавых зарасніках, што былі перад [Янкам], мітусіліся чайкі, .. блішчала ў промнях сонца вада. Лупсякоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чыро́к, ‑рка, м.

Невялікая вадаплаўная птушка падсямейства качак. Над галовамі са свістам праносяцца хуткакрылыя чыркі, кулікі, пралятаюць невялічкія чародкі шпакоў, лунаюць снежна-белыя чайкі. Ігнаценка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ві́скат, ‑у, М ‑каце, м.

Разм. Тое, што і віск. Рассыпалі чайкі свой віскат. Калачынскі. З пранозлівым віскатам, які міжвольна прыціскае да зямлі, ўпалі першыя бомбы. Шахавец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нака́твацца, ‑аецца; незак.

1. Зал. да накатваць.

2. Тое, што і накочвацца (у 1 знач.). З мяккім шолахам накатваліся бясконцыя хвалі, імкліва прарэзвалі блакіт беласнежныя чайкі. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)