цялі́чка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
цялі́чка |
цялі́чкі |
| Р. |
цялі́чкі |
цялі́чак |
| Д. |
цялі́чцы |
цялі́чкам |
| В. |
цялі́чку |
цялі́чак |
| Т. |
цялі́чкай
цялі́чкаю |
цялі́чкамі |
| М. |
цялі́чцы |
цялі́чках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
цялі́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.
Абл. Памянш.-ласк. да цяліца. Можна было б тады кароўку прадаць, а цялічка хай бы расла. Сачанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)