цяжэ́бнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
цяжэ́бнік |
цяжэ́бнікі |
| Р. |
цяжэ́бніка |
цяжэ́бнікаў |
| Д. |
цяжэ́бніку |
цяжэ́бнікам |
| В. |
цяжэ́бніка |
цяжэ́бнікаў |
| Т. |
цяжэ́бнікам |
цяжэ́бнікамі |
| М. |
цяжэ́бніку |
цяжэ́бніках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
цяжэ́бнік, ‑а, м.
Уст. Які знаходзіцца ў цяжбе з кім‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тя́жущийся
1. сущ., уст. цяжэ́бнік, -ка м.;
2. юр. цяжэ́бны.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)