цэнтро́ўка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. цэнтро́ўка
Р. цэнтро́ўкі
Д. цэнтро́ўцы
В. цэнтро́ўку
Т. цэнтро́ўкай
цэнтро́ўкаю
М. цэнтро́ўцы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

цэнтро́ўка ж., тех.

1. (действие) центро́вка; центриро́вка;

2. (определённое размещение центра тяжести) центро́вка;

разлі́к ~ро́ўкі самалёта — расчёт центро́вки самолёта

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цэнтро́ўка, ‑і, ДМ ‑роўцы, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. цэнтраваць.

2. Пэўнае размяшчэнне цэнтра цяжару (машыны, механізма, збудавання і пад.) у адносінах да геаметрычных восей. Разлік цэнтроўкі самалёта.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

центриро́вка ж., техн. цэнтро́ўка, -кі ж., цэнтрава́нне, -ння ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

центро́вка ж.

1. см. центриро́вка;

2. в др. знач. цэнтро́ўка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)