цэнтра́л
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
цэнтра́л |
цэнтра́лы |
| Р. |
цэнтра́ла |
цэнтра́лаў |
| Д. |
цэнтра́лу |
цэнтра́лам |
| В. |
цэнтра́л |
цэнтра́лы |
| Т. |
цэнтра́лам |
цэнтра́ламі |
| М. |
цэнтра́ле |
цэнтра́лах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
цэнтра́л м., уст. центра́л
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
цэнтра́л, ‑а, м.
Уст. Цэнтральная катаржная турма ў дарэвалюцыйнай Расіі, прызначаная галоўным чынам для палітычных зняволеных. Аляксандраўскі цэнтрал.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
центра́л уст. цэнтра́л, -ла м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
цэнтра́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.
1. Разм. Паляўнічая стрэльба цэнтральнага бою. Тут жа вісела на сцяне дзедава цэнтралка-двухстволка. Ермаловіч.
2. Уст. Тое, што і цэнтрал. У першую нядзелю пасля нашага пераводу ў турму запрапанавалі праваслаўным пайсці ў царкву, якая таксама знаходзілася ў цэнтралцы. Мядзёлка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)