цэменты́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. цэменты́т
Р. цэменты́ту
Д. цэменты́ту
В. цэменты́т
Т. цэменты́там
М. цэменты́це

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

цэменты́т, -ту м., спец. цементи́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цэменты́т, ‑у, М ‑тыце, м.

Спец. Хімічнае злучэнне жалеза з вугляродам. Цэментыт першасны. Цэментыт другасны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цементи́т мет. цэменты́т, -ту м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)