цыка́да
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
цыка́да |
цыка́ды |
| Р. |
цыка́ды |
цыка́д |
| Д. |
цыка́дзе |
цыка́дам |
| В. |
цыка́ду |
цыка́д |
| Т. |
цыка́дай
цыка́даю |
цыка́дамі |
| М. |
цыка́дзе |
цыка́дах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
цыка́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.
Хобатнае скачучае насякомае, падатрада цыкадавых атрада прамакрылых, самцы якога ўтвараюць характэрнае стракатанне. Паціху шапацела пшаніца, задумліва наперабой гаманілі цыкады. Лупсякоў.
[Лац. cicada.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)