цалі́нніца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
цалі́нніца |
цалі́нніцы |
| Р. |
цалі́нніцы |
цалі́нніц |
| Д. |
цалі́нніцы |
цалі́нніцам |
| В. |
цалі́нніцу |
цалі́нніц |
| Т. |
цалі́нніцай
цалі́нніцаю |
цалі́нніцамі |
| М. |
цалі́нніцы |
цалі́нніцах |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
цалі́нніца, ‑ы, ж.
Жан. да цаліннік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
цалі́ннік, -а, мн. -і, -аў, м.
Той, хто працуе на цалінных землях.
|| ж. цалі́нніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)