цалі́ннік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто працуе на цалінных землях.

|| ж. цалі́нніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цалі́ннік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. цалі́ннік цалі́ннікі
Р. цалі́нніка цалі́ннікаў
Д. цалі́нніку цалі́ннікам
В. цалі́нніка цалі́ннікаў
Т. цалі́ннікам цалі́ннікамі
М. цалі́нніку цалі́нніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

цалі́ннік м. цели́нник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цалі́ннік, ‑а, м.

Той, хто асвойвае цалінныя землі; жыхар цаліны (у 1 знач.). Пакуль на поле не выехалі, прараб стараўся выкарыстаць кожнага цалінніка на будоўлі. Пальчэўскі. — Адсюль вось, — паказаў Іван Іванавіч рукой, — новая вуліца пойдзе... Як мы яе, цаліннікі, назавём? Даніленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цалі́нніца, ‑ы, ж.

Жан. да цаліннік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цели́нник ист. цалі́ннік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)