цало́к, -лка́, мн. -лкі́, -лко́ў, м. (разм.).

Чалавек, які метка пападае ў цэль.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цало́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. цало́к цалкі́
Р. цалка́ цалко́ў
Д. цалку́ цалка́м
В. цалка́ цалко́ў
Т. цалко́м цалка́мі
М. цалку́ цалка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

цало́к, -лка́ м., разг. ме́тко бью́щий в цель; ме́ткий стрело́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цало́к, ‑лка, м.

Разм. Чалавек, які метка страляе. Сцяпан агледзеў ваўка з аднаго боку, перавярнуў на другі, адшукаў, куды трапілі шраціны, і пахваліў сына: — Цалок ты ў мяне добры. Увесь набой засадзіў у галаву. Пальчэўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)