хі́сткасць

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

адз.
Н. хі́сткасць
Р. хі́сткасці
Д. хі́сткасці
В. хі́сткасць
Т. хі́сткасцю
М. хі́сткасці

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

хі́сткасць ж.

1. ша́ткость, неусто́йчивость;

2. перен. ша́ткость;

1, 2 см. хі́сткі 1, 2

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

хі́сткасць, ‑і, ж.

Уласцівасць хісткага. Хісткасць спадзяванняў. □ Маральнае паражэнне князя — не што іншае, як неабвержны доказ хісткасці жыццёвых устаяў таго ладу, які трымаецца на грашах і насіллі. Ярош.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хі́сткі, -ая, -ае.

1. Які хістаецца, ківаецца.

Хісткія галінкі дрэў.

Х. мосцік.

2. перан. Ненадзейны, няпэўны, малапераканальны.

Хісткія довады.

3. перан. Непастаянны ў сваіх поглядах, учынках і пад.

Рэвалюцыянер з яго вельмі х.

|| наз. хі́сткасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ва́лкость хі́сткасць, -ці ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зы́бкость

1. зы́бкасць, -ці ж.;

2. перен. хі́сткасць, -ці ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

неусто́йчивость няўсто́йлівасць, -ці ж.; хі́сткасць, -ці ж.; няста́ласць, -ці ж.; зме́нлівасць, -ці ж.; см. неусто́йчивый;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

хли́пкость

1. хі́сткасць, -ці ж.;

2. сла́басць, -ці ж., кво́ласць, -ці ж.; недалу́жнасць, -ці ж.; см. хли́пкий.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ша́ткость

1. хі́сткасць, -ці ж.;

2. сла́басць, -ці ж.; няцвёрдасць, -ці ж.; няўпэ́ўненасць, -ці ж.; см. ша́ткий;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ігнарава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак., каго-што.

Знарок не заўважыць (не заўважаць); пагардліва паставіцца (ставіцца) да каго‑, чаго‑н. Адчуваючы хісткасць свайго становішча ў інстытуце, .. [Юрка] даў сабе поўную волю ў сям’і — пачаў ігнараваць айчыма, маці. Карпаў. // Не прымаць пад увагу чаго‑н., не рэагаваць, не адказваць на што‑н. — Мы не можам ігнараваць скаргі. Будзем разглядаць заявы і пільна правяраць. Грамовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)