хрысція́нін
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
хрысція́нін |
хрысція́не |
| Р. |
хрысція́ніна |
хрысція́н |
| Д. |
хрысція́ніну |
хрысція́нам |
| В. |
хрысція́ніна |
хрысція́н |
| Т. |
хрысція́нінам |
хрысція́намі |
| М. |
хрысція́ніне |
хрысція́нах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
хрысція́нін, ‑а; мн. хрысціяне, ‑ян; м.
Паслядоўнік хрысціянскай рэлігіі. Як шчыры хрысціянін, Гусоўскі адхрышчваецца ад небяспечнай спакусы. «Полымя».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)