хо́батны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. хо́батны хо́батная хо́батнае хо́батныя
Р. хо́батнага хо́батнай
хо́батнае		 хо́батнага хо́батных
Д. хо́батнаму хо́батнай хо́батнаму хо́батным
В. хо́батны (неадуш.)
хо́батнага (адуш.)		 хо́батную хо́батнае хо́батныя (неадуш.)
хо́батных (адуш.)
Т. хо́батным хо́батнай
хо́батнаю		 хо́батным хо́батнымі
М. хо́батным хо́батнай хо́батным хо́батных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

хо́батны хоботно́й

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

хо́батны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да хобата (у 1 знач.), з хобатам. Хобатная жывёліна.

2. у знач. наз. хо́батныя, ‑ых. Атрад млекакормячых, які цяпер прадстаўлены толькі сланамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хо́бат, -а, М -аце, мн. -ы, -аў, м.

1. У некаторых млекакормячых: рухомы насавы прыдатак, падоўжаны нос.

Х. слана.

Х. тапіра.

2. Выцягнуты прыдатак у пярэдняй частцы цела некаторых беспазваночных і насякомых, які служыць для хапання здабычы і абароны (спец.).

3. Частка механізмаў, машын, якая па форме нагадвае выцягнуты нос жывёлы (спец.).

4. Задняя падоўжаная частка лафета артылерыйскай гарматы або задняя частка станка кулямёта (спец.).

|| памянш. хабато́к, -тка́, мн. -ткі́, -тко́ў, м.

|| прым. хо́батны, -ая, -ае (да 1 і 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

хоботно́й хо́батны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

хо́ботный хо́батны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)