хлы́сцік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
хлы́сцік |
хлы́сцікі |
| Р. |
хлы́сціка |
хлы́сцікаў |
| Д. |
хлы́сціку |
хлы́сцікам |
| В. |
хлы́сцік |
хлы́сцікі |
| Т. |
хлы́сцікам |
хлы́сцікамі |
| М. |
хлы́сціку |
хлы́сціках |
Крыніцы:
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Ахлы́сцік ’ашуканец, асоба без пачуцця чалавечай годнасці’ (КЭС, лаг.), ’падлетак, несамастойны чалавек’ (глыб., полац., Цыхун, вусн. паведамл.). Ад ахлыстаць ’пабіць’, гл. хлыстаць, параўн. польск. ochlast ’ілгун’, ад ochlastać (Варш. сл., 545). Гл. хлысцік.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)