Хлусы́-Су́бачы

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Хлусы́-Су́бачы
Р. Хлусы́-Су́бачаў
Д. Хлусы́-Су́бачам
В. Хлусы́-Су́бачы
Т. Хлусы́-Су́бачамі
М. Хлусы́-Су́бачах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

хлус, -а, мн. хлусы́, -о́ў, м.

Той, хто хлусіць; манюка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

хлу́с

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. хлу́с хлусы́
Р. хлу́са хлусо́ў
Д. хлу́су хлуса́м
В. хлу́са хлусо́ў
Т. хлу́сам хлуса́мі
М. хлу́се хлуса́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

падма́ншчык, ‑а, м.

Той, хто падманвае каго‑н. Падманшчыкі вы, хлусы... — недаверліва сказала .. [Таня], зазіраючы ў калодзеж. — Хіба ўдзень зоркі ўбачыш? Місько.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)