хле́ўчык
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
хле́ўчык |
хле́ўчыкі |
| Р. |
хле́ўчыка |
хле́ўчыкаў |
| Д. |
хле́ўчыку |
хле́ўчыкам |
| В. |
хле́ўчык |
хле́ўчыкі |
| Т. |
хле́ўчыкам |
хле́ўчыкамі |
| М. |
хле́ўчыку |
хле́ўчыках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
хле́ўчык м., уменьш. хлево́к, хлевушо́к; за́кут
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
хле́ўчык, ‑а, м.
Памянш.-ласк. да хлеў. І тут жа ў хлеўчыку часовым, У наспех скіданым з сучча, Стаяць авечка, конь, карова, Жуюць салому па начах. Астрэйка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
хлеў, хлява́, мн. хлявы́, хляво́ў, м.
Памяшканне для жывёлы і хатніх птушак.
|| памянш. хле́ўчык, -а, мн. -і, -аў, м. і хлевушо́к, -шка́, мн. -шкі́, -шко́ў, м.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
хляўчу́к, род. хлеўчука́ м., см. хле́ўчык
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
хляўчу́к, хлеўчука, м.
Тое, што і хлеўчык. [Маці] то з Толікам забаўлялася, то ўходжвалася па гаспадарцы, майстравала з Люсяй маленькі хляўчук для качак. Даніленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Пласку́ша ’адрына, сяннік’ (паўн.-усх., КЭС). Да пласкі ’пакаты, спусцісты’ (гл.) > ’хлеўчык з пакатай страхой’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Прыпі́нда́ ’фартух’ (Нас., ТС), укр. припинда́ ’фартух’, ’хлеўчык, прыбудаваны да памяшкання’. Несумненна, да прыпіна́ць 1 (гл.), фіналь надае слову іранічна-экспрэсіўнае адценне (гл. ЕСУМ, 4, 575).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Кама́рнік, комарнік ’будан з лазовых галін, абкладзены зямлёю’ (жытк., Нар. сл.). Укр. гуц. комарник ’хаціна для авечага пастуха’, бойк. ’хата для пастухоў на паланіне’, ’хлеўчык на паланіне, у якім пастухі вараць сыр’; польск. паўдп. komar nik, чэш. валаш., славац. komärnik ’столік, паліца ў пастухоўскай хаціне, на якіх сохне сыр’. Карпатызм. Парсун, рум. согпагпіс ’задняя, адгароджаная частка ў пастухоўскай хаце, дзе сушыцца сыр’. Відавочна, генетычна звязаны з каморамі.). (Махэк* > , 271).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
заку́т м. и заку́та ж., прост.
1. кату́х, -ха́ м., хле́ўчык, -ка м.; (для овец — обычно) аве́чнік, -ка м.;
2. (угол в избе) заку́так, -тка м.; (чулан, кладовая) разг. кладо́ўка, -кі ж.; бако́ўка, -кі ж.; камо́ра, -ры ж., спіжа́рня, -ні ж.; (клетушка) разг. камо́рка, -кі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)