хле́бнік
‘нахлебнік’
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
хле́бнік |
хле́бнікі |
| Р. |
хле́бніка |
хле́бнікаў |
| Д. |
хле́бніку |
хле́бнікам |
| В. |
хле́бніка |
хле́бнікаў |
| Т. |
хле́бнікам |
хле́бнікамі |
| М. |
хле́бніку |
хле́бніках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
трэ́бнік, ‑а, м.
Кніга, у якой сабраны малітвы для адпраўлення трэб 2. Трэбнік — папоўскі хлебнік. Прыказка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
трэ́бнік м., церк. тре́бник;
◊ т. — папо́ўскі хле́бнік — посл. тре́бник — попо́вский хле́бник
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)