ха́ркі, -аў (разм.).

Макрота, якая адхаркваецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Харкі́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Харкі́
Р. Харко́ў
Д. Харка́м
В. Харкі́
Т. Харка́мі
М. Харка́х

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Ха́ркі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Ха́ркі
Р. Ха́рак
Ха́ркаў
Д. Ха́ркам
В. Ха́ркі
Т. Ха́ркамі
М. Ха́рках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ха́ркі

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. ха́ркі
Р. ха́ркаў
Д. ха́ркам
В. ха́ркі
Т. ха́ркамі
М. ха́рках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ха́ркі ед. нет, разг. харко́тина ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ха́ркі, ‑аў; адз. няма.

Разм. Макрота; харкавінне. [Стараста Сівілей] курыў і зацягваўся на поўны рот, выплёўваў харкі і быў заўсёды злы. Ермаловіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

харкаві́нне собир., ср., см. ха́ркі

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

харкаві́нне, ‑я, н., зб.

Разм. Тое, што і харкі. [Дворнічыха] пачынае харкаць, мокра кашляць, адплёўваць харкавінне. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

харко́тина ж., прост. харкаві́нне, -ння ср., ха́ркі, -каў мн., ед. нет.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)