харашу́ха
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
харашу́ха |
харашу́хі |
| Р. |
харашу́хі |
харашу́х |
| Д. |
харашу́се |
харашу́хам |
| В. |
харашу́ху |
харашу́х |
| Т. |
харашу́хай
харашу́хаю |
харашу́хамі |
| М. |
харашу́се |
харашу́хах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
харашу́ха ж., разг. краса́вица
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
харашу́ха, ‑і, ДМ ‑шусе, ж.
Разм. Жан. да харашун.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
харашу́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).
Тое, што і прыгажун.
|| ж. харашу́ха, -і, ДМ -шу́се, мн. -і, -шу́х (разм.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)