харашу́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).

Тое, што і прыгажун.

|| ж. харашу́ха, -і, ДМ -шу́се, мн. -і, -шу́х (разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

харашу́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. харашу́н харашуны́
Р. харашуна́ харашуно́ў
Д. харашуну́ харашуна́м
В. харашуна́ харашуно́ў
Т. харашуно́м харашуна́мі
М. харашуне́ харашуна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

харашу́н, -на́ м., разг. краса́вец

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

харашу́н, ‑а, м.

Разм. Тое, што і прыгажун. — Гатоў [заяц]! Ты бачыў, які харашун! Жук.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

харашу́ха, ‑і, ДМ ‑шусе, ж.

Разм. Жан. да харашун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)