хамі́ты, ‑аў; адз. хаміт, ‑а, М ‑міце, м.; хамітка, ‑і, ДМ ‑тцы; мн. хаміткі, ‑так; ж.

Група народнасцей Паўночнай Афрыкі, якія гавораць на блізкіх мовах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хамі́т,

гл. хаміты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хамі́тка,

гл. хаміты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хамі́т

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. хамі́т хамі́ты
Р. хамі́та хамі́таў
Д. хамі́ту хамі́там
В. хамі́та хамі́таў
Т. хамі́там хамі́тамі
М. хамі́це хамі́тах

Крыніцы: nazounik2008, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)